Bugün Ömer Paşa’ya armut suyu verdim. Geçen seferden farklı olarak salondaki koltuğun üzerinde yastıklarla destekli bir şekilde oturarak yedi. Koltuklarımız nasılsa eski, önemli olan paşanın rahatlığı…
Elmaya gösterdiği müthiş tepkiden sonra armuta verdiği tepki biraz hayalkırıklığıydı, ama yine de komikti. O iki kaş birbirine yaklaştı yaklaştı, yükseldi yükseldi, gözlere birazdan içli bir türkü tutturacakmış gibi bir ifade çöktü. “Aman” dedik hemen, “Sevmedi bu armudu, bak sevmedi”. Ama bir de baktım ağız bir yalanıyor bir açılıyor, anladım ki bizimki acemi acemi kaşığı bekliyor. “E hadi bi kaşık daha veriym o zaman” dedim. Suratındaki ekşi ifade yavaştan dağılsa da tadına bayılmadığı belliydi. Santa-Maria denen orta boy ve yeşil olan armutu denemiştim. Belki de deveci armudu denemeliydim, o daha tatlı ne de olsa, daha çok hoşuna gidebilirdi. Bir dahaki sefere onu deneyeceğim.
Komik olacak ama, bana Ömer bu sefer sanki bilinçli olarak kaşıkla yeme antremanı yaptı gibi geldi. Bir, iki, üç derken bütün armut suyunu içti. Ve her seferinde kaşığı emerek, yalayarak, ağzını eğip bükerek farklı yöntemler denedi. Ve sonuca bakacak olursak, önlüğü geçen sefere göre daha temizdi .
